Maand: mei 2022

The i-Frame and the s-Frame: How Focusing on Individual-Level Solutions Has Led Behavioral Public Policy Astray

On door wiltezinJournalClubEen reactie plaatsen

https://ssrn.com/abstract=4046264 or http://dx.doi.org/10.2139/ssrn.4046264 (Thanks to Job Harms for bringing it to my attention)

i-frame interventions (changing individual behavior), which typically have small or null effects, reduce support from more effective systemic actions (such as regulation and taxation; s-frame).

Abstract: An influential line of thinking in behavioral science, to which the two authors have long subscribed, is that many of society’s most pressing problems can be addressed cheaply and effectively at the level of the individual, without modifying the system in which individuals operate. Along with, we suspect, many colleagues in both academic and policy communities, we now believe this was a mistake. Results from such interventions have been disappointingly modest. But more importantly, they have guided many (though by no means all) behavioral scientists to frame policy problems in individual, not systemic, terms: to adopt what we call the “i-frame,” rather than the “s-frame.” The difference may be more consequential than those who have operated within the i-frame have understood, in deflecting attention and support away from s-frame policies. Indeed, highlighting the i-frame is a long-established objective of corporate opponents of concerted systemic action such as regulation and taxation. We illustrate our argument, in depth, with the examples of climate change, obesity, savings for retirement, and pollution from plastic waste, and more briefly for six other policy problems. We argue that behavioral and social scientists who focus on i-level change should consider the secondary effects that their research can have on s-level changes. In addition, more social and behavioral scientists should use their skills and insights to develop and implement value-creating system-level change.

Twitter comments & Harford FT write-up

Summary quotes

Unlike traditional policies, i-frame interventions don’t fundamentally change the rules of the game, but make often subtle adjustments that promise to help cognitively frail individuals play the game better.

i-frame policies typically focus on modifying policy implementation in ways that are cheap, quick and politically uncontroversial. But the hope is that small changes can make a big difference.

Concerns regarding substituting s-frame to i-frame solutions

[1] Disappointing results. History seems to show that the solution to individual human frailty has been to change the system, not guide the individual. i-frame interventions have, in our experience and that of many of our colleagues, been disappointing, often yielding small or even null results (DellaVigna & Linos, 2022):

[2] i-frame interventions may be counter-productive by drawing attention and support away from the kinds of systemic changes required to address most public policy problems. (…) a general propensity for people to prefer suggested i-frame solutions, even when a well-understood and effective s-frame solution is readily available.

[3] i-frame interventions undermine s-frame changes: through shifting standards of what counts as good quality evidence for public policy. (RCT) experiments will rarely be feasible to test s-frame interventions.

Indeed, we believe that the corporate enthusiasm for supporting i-frame interventions is itself a powerful, line of evidence that promoting such interventions will either fail and/or weaken support for the system-level interventions that threaten their interests. Over many decades, public relations specialists representing corporate interests who benefit from the status quo have figured out that they can effectively deflect pressure for systemic change by reframing problems from the s-frame to the i-frame. (…) corporate campaigns advance i-frame interpretations of the societal problems.

Pattern

  1. Corporations: the solution to a problem lies with individual responsibility; the social problem is cast in the i-frame
  2. Behavioral scientists enthusiastically engage with the i-frame.
  3. i-frame interventions (including nudges, and providing better individual-level incentives, information and education) might provide cheap and effective solutions to conventional s-frame policy levers, such as regulation and taxation
  4. The i-frame interventions show at best modest, and often null, effects
  5. Corporations themselves relentlessly target the s-frame

Case studies

Climate change: BP’s carbon footprint campaign frames the challenge of combating climate change as a problem for individual citizens. (…) we doubt that the problem of reducing carbon emissions can be solved or even significantly remediated by i-level interventions such as providing small incentives, more
information, more transparent information, more feedback, more awareness of social norms, or
just greener “defaults.” (also see The carbon footprint sham).

Obesity: “Focus on personal responsibility as the cause of the nation’s unhealthy diet,” taking the food system as a given.

An i-frame understanding of human fallibility is crucial to see why and when it can be so profitable to exploit human weaknesses. (…) i-frame insights into human behavior are successfully being used to modify the “food environment” in profitable, but unhealthy, ways.

Misattributing problems to individual weakness rather than systemic factors has also implicitly blaming individuals – and encouraging them to blame themselves – for their inability to swim against powerful currents they have little hope of resisting.

Retirement saving: The promise of i-frame interventions, such as defaults and financial literacy training provides a tempting alternative to radical s-frame reform of the defined contribution products the pensions industry has embraced. (They also cite Lauren Willis, I’m a big fan of her work, see earlier posts).

US healthcare: Healthcare is expensive and low quality in the U.S. because it has not been possible to build the political consensus required to make the difficult choices needed to bring down costs and use the savings to increase equity, and quality. The world provides a number of different possible models of healthcare systems that provide better services at far lower costs than does the byzantine health system in the U.S. The key to lowering health care costs is to move toward one of the systems proven to work.

The pattern we have identified, in which i-level interventions have been promoted at the expense of much-needed s-level policy, with the inadvertent assistance of behavioral science, is remarkably consistent across policy issues.

The crucial supporting role of behavioral science

Our goal in this paper is not, therefore, to discount the important role that behavioral science has to play in public policy, but to provoke a discussion among behaviorally-oriented academics about how our focus on individual-level interventions has failed to promote, and, in fact, has sometimes inadvertently stifled, the effective public policy required to address the diverse problems that plague our societies.

To redress the balance requires putting these insights into public and political debate:

  1. The credulous mind: Insensitivity to conflicts of interest
  2. Fundamental attribution error – the fact that people typically focus on individual, rather than environmental, causes for behavior
  3. Power of framing
  4. The unexpected power of adaptation. When s-level changes are actually implemented, however, as Janusch et al. (2021) elegantly demonstrate, people consistently adapt more rapidly than they anticipate, and often come to embrace s-level reforms that they had previously resisted.

Conclusion

We have argued

(1) that many critical public policy challenges arise from systemic policies that are actively maintained by the commercial interests that they benefit;

(2) those commercial interests actively promote the view that these problems have i-frame solutions, while lobbying against s-frame reform;

(3) that many behaviorally oriented academics with an interest in public policy, including ourselves, have inadvertently reinforced the ineffective i-frame perspective;

(4) behavioral i-frame interventions have generally had disappointing results, but more importantly can have perverse unintended consequences, such as reducing support for policies solutions that are well known to be effective, and leading individuals to blame themselves for problems with systemic origins.

Related

It made think of an earlier blog-post on the limits of demand-side solutions (e.g. i-frame interventions such as information); What does Behavioural Economics mean for Competition Policy? (Amelia Fletcher and others).

And Jaap Tielbeke’s book Een beter milieu begint niet bij jezelf (in Dutch) makes a similar point. From my review: “Goed onderbouwd boek dat oplossing niet bij het individu ligt maar in het systeem. Individuele aanpassingen zetten niet echt zoden aan de dijk en creeren ten onrechte schuldgevoel.”

Simon Mari – Renate Rubinstein (15 september 1979)

On door wiltezinGeen categorieEen reactie plaatsen

De beste bijdrage uit de bloemlezing Bange mensen stellen geen vragen. Heerlijke, feitelijke take-down.

In maart van dit jaar schreef ik een stukje over een paar dingen die ik niet mooi vind: de postzegels van Crouwel, zijn telefoonboek, de bankbiljetten van Oxenaar – dingen waar iedereen dagelijks mee omgaat en die toen net op de televisie de lof van Sonja Barend gekregen hadden. Veel lezers stuurden mij daarop andere voorbeelden van nieuwe lelijkheid, veelal uit de ‘huisstijl’-branche, vooral pictogrammen zoals die nu zelfs door de overheid in haar poging tot facelift ingevoerd worden. Ik was toen van plan om die allemaal af te laten drukken, maar wegens overmaat aan verhuisangst en verbouwingsbeslommeringen hield ik dat niet lang vol. Later, in juli, schreef ik nog eens over iets heel anders, namelijk over de twee lelijke kantoorgebouwen die de architect Van Gool met kennelijke instemming van de Schoonheidscommissie tegenover het Rijksmuseum heeft gebouwd, op de plaats waar vroeger Willink-villa’s stonden.

Ik schreef over die dingen, niet omdat ik er ‘verstand’ van heb en ook niet als iemand die een gelijk bezit dat zij bij dezen zal bewijzen. Ik schreef alleen wat ik ervan vind, zoals mensen je vaak vertellen wat ze ergens van vinden zonder in het onderwerp afgestudeerd te zijn of bij de instanties om vergunning gevraagd te hebben. Een opvatting hebben en die uiten, iedereen vindt dat heel gewoon zolang het maar over politiek gaat of over literatuur of het leven en de dood. Maar er is een gebied waarop dat kennelijk heel ongepermitteerd is. Dat is het gebied van de vormgeving. Het grafisch ontwerpen en de architectuur – daar mag je alleen een oordeel over hebben als je het voor je beroep doet, anders moet je je bek houden. Het zou te gek zijn als iedereen daar wat van vond. Ik wist dat niet en ik vind het nog steeds erg komisch. Je moet het als leek tot je nemen, dat is de essentie van deze openbare werken, maar je mag het niet lelijk vinden. Wel mooi vinden, daar is geen bezwaar tegen, en ook zwijgen, dat mag ook. Maar nooit, nooit, nooit mag je gedrukt op papier zeggen dat je de werken van Crouwel lelijk vindt, want dan ben je iemand die ‘in een vakgebied treedt waarin ze niet thuis is en dan heel emotioneel gaat reageren’, zoals Crouwel het over mij zei in een interview met De Tijd.

Het was een van de vele plaatsen waarop Crouwel zich over mij verbitterd toonde. Dat was zijn goed recht. Hij vond mij conservatief en sentimenteel en demagogisch en ouderwets en dat leek mij voor hem voor de hand liggend en maar het beste ook. Teleurstellend vond ik alleen zijn interviewers die zich, zoals zo vaak in ons journalistiek nogal onderontwikkelde land, beperkten tot het opjutten van het persoonlijke zonder enige aandacht voor de argumenten. Ten slotte was en is mijn bezwaar tegen het ‘nieuwe’ telefoonboek pas in de tweeëntwintigste plaats dat het geheel in onderkast gezet is, dat is maar een bijkomstigheid die ik alleen noemde omdat afschaffing van de hoofdletter onder Crouwels stuwende leiding een rage is geworden in nieuw Nederland. Mijn eerste tot en met eenentwintigste bezwaar geldt de onvindbaarheid der telefoneerbaren, die immers niet meer op de alfabetische volgorde hunner initialen te vinden zijn. Waarom dat zo moet zijn en of het eigenlijk wel Crouwels brainwave is, dat heb ik nog uit geen interview of kritiek vernomen, maar het blijkt in het gebruik wat het van begin af aan leek te zijn: een zeer slecht idee. Op het gebied van de lelijkheid spande destijds voor mij niet Crouwel, maar de heer Oxenaar, die zijn naam op alle bankbiljetten heeft staan, de kroon. Die heeft weer wel de verantwoordelijkheid voor het telefoonboek opgeëist – voor zijn moed heb ik hem trouwens complimenten gemaakt –, maar hij is door niemand geïnterviewd en blijft zich op de radio laatdunkend uitlaten over die vodjes van zijn voorganger (de bankbiljetten van Eppo Doeve) zonder dat er iemand een kik geeft over de lelijkheid van zijn schepping met haar kleuren die zo schrijnend afwijken van het taalgebruik (geeltje, rooie).

Een nieuwe ster aan het firmament der ontwerpers is Simon Mari Pruys, die in de Volkskrant op 1 september onder de titel ‘Tekens’ begonnen is op mijn hoofd een stroom van clichés uit te storten. Wie is deze Simon Mari? Het is geloof ik ook weer zo’n soort van vakman op het gebied van de goede smaak, die in vele periodieken blijk geeft van de behoefte de mode op de voet te volgen in diepzinnige taal, zodat je aan zijn stukken steeds weer vol hoop begint zonder aan het eind met zekerheid te kunnen zeggen wat er eigenlijk in stond. Erg baanbrekend is het niet en ik geloof dat ik nu weet hoe dat komt. Hij is een man wiens opvattingen niet erg diep gaan, zodat ze telkens weliswaar in de mode zijn maar toch saai blijven. Ditmaal vond ik hem trouwens niet saai, want het waren allemaal scheldwoorden aan mijn adres en dat is altijd boeiende lectuur. Als het van Simon Mari komt kun je er bovendien donder op zeggen dat het om iets gaat dat courant is in bredere kring.

Hij is kwaad geworden vanwege wat ik schreef over die twee kantoorgebouwen van Van Gool en hij reageert op de geijkte wijze, namelijk door te wijzen op hoe belachelijk ik ben: ‘Renate heeft met een kordaat gebaar haar leesbrilletje afgezet en kijkt voor het eerst van haar leven in het rond’ – die trant. Ik ben een sentimentele tante, met Anton Pieck-achtige zwijmelarijen, die met de negentiende eeuw dweept en alles wat nieuw is lelijk vindt. ‘Gewend als R.R. is aan deze typische negentiende-eeuwse broddelarij van roesjes, franje en crinolines lijkt zij op een verwoede lezeres van de Bouquet-reeks die men per ongeluk Het martyrium van Canetti in handen heeft gegeven. Afschuwelijk, spuuglelijk, onleesbaar, roept ze opgewonden und keine Ahnung…’ Aardig, nietwaar? Dat ‘keine Ahnung’ geeft alweer te denken, en inderdaad, hij vindt dat je er alleen over mag oordelen als je daartoe bevoegd bent en er geen persoonlijke mening over hebt (voor deze mensen is mooi en lelijk een kwestie waar je je als ongediplomeerde niet in mag mengen omdat het een wetenschap is en dus niets te maken heeft met zoiets grilligs als de eigen smaak, want het tragische van het soort is dat het geen kunstenaar is maar ook geen ambacht heeft en daar tussen tafellaken en servet aan gigantische statusproblemen lijdt), zoals hij die zelf principieel ook niet heeft: ‘Mijn persoonlijke opvattingen, doen die ertoe,’ schrijft hij. Het antwoord is: nee. Simon Mari Pruys doet niet aan persoonlijke opvattingen en eist van mij hetzelfde.

Omdat hij zich blijkbaar niet kan voorstellen dat men iets lelijk kan vinden zonder het meteen te verbieden. Ik word daarom afgeschilderd als iemand die de moderne architectuur wil verbieden, de architecten niet het recht gunt om kunst te maken en ‘de integriteit van mensen als Van Gool in twijfel trekt en dan nog wel op de ouderwetse manier van “dat kan mijn zoontje ook” of “hij rotzooit maar wat aan”.’ Het slaat nergens op. Hij zegt maar wat, die Pruys, in zijn handen wordt alles tot cliché. Ik heb geen flauw idee over de integriteit van Van Gool, die mij ook niet in het geding lijkt. Ik heb van zijn kantoren gezegd dat ze, net als het gebouw van het Psychologisch Laboratorium op het Weesperplein, ‘achterdocht en mensenhaat’ uitstralen, hetgeen ik niet aan de persoon van de architect weet maar aan een gehele stijl van modern kantoorbouwen, die ik laat afsteken tegen de tijd ‘toen modern nog nieuw was en de mensheid een goed hart toedroeg’. (Niet iedereen bouwt tegenwoordig zo gruwelijk, ik heb pas met groot genoegen het tehuis voor ongehuwde moeders van Aldo van Eyck bekeken en op een foto in de krant het Centraal Beheer in Apeldoorn van Hertzberger, net als de Centre Pompidou-gebouwen die zich niet overgegeven hebben aan de nostalgie naar de totalitaire staat.)

Maar Simon Mari Pruys zegt dat hij woedend is, echt woedend. Ik geloof er niets van. Maar hij weet niet van ophouden, hij maakt er een hele reeks van. Was ik op 1 september nog een kapitalistische trut die naar een koetsje voor haar deur verlangt, op 8 september werd ik al iemand wier ‘misleiding van het publiek’ ‘groteske vormen’ aanneemt. Iemand die opzettelijk liegt dus, een volksvijand. En niet langer alleen, want samen met Kousbroek en Hofland echt al een bende. De bende van drie.

Alle echte gevaarlijke benden gaan echter in vieren. Gelukkig kan ik Simon Mari ter voltooiing dan ook een vierde kandidaat aanbieden. Precies zo’n geval als het mijne. Iemand die een vergelijking maakte tussen wat hij het ‘kabouterkasteel’ De Poort van Weesp noemde en het toen net voltooide Psychologisch Laboratorium ertegenover, op het Weesperplein. Ik noemde dat gebouw nog een neger met een zonnebril, maar ons vierde bendelid was heel wat hardvochtiger. Hij schreef: ‘Wat hier staat is monumentale architectuur, dat wil zeggen architectuur waarvan het voornaamste effect de intimidatie is. Ik aarzel zelfs niet om dit – zeker in contrast met de liberale architectuur der negentiende eeuw – fascistoïde bouwkunst te noemen.’ Hij noemde het ook ‘autoritaire bouwkunst’, waarvan de bewonderaars ‘tot de autoritaire persoonlijkheden zullen behoren’ en hij verweet de bouwer dat het gebouw het feit loochent dat het in Amsterdam staat en dat het zich volstrekt niets aantrekt van de bestaande traditie. Over De Poort van Weesp daarentegen niets dan lof: ‘met zijn complexiteit stimuleert het de fantasie en de mogelijkheid van dagdromen’. Dit is kenmerkend voor de hele geest van de negentiende-eeuwse architectuur, die door de schrijver herontdekt wordt: ‘Het eclecticisme uit de negentiende eeuw valt met één term te karakteriseren: namelijk inconsequentie. Bijgevolg heeft deze stijl iets onduidelijks en vooral een hoge mate van complexiteit. (…) Zo kan het verguisde en geminachte eclecticisme worden beschreven als een architectuur waarbij zowel de architect als de beschouwer een grote mate van vrijheid bezat.’ Het is een lang artikel, dat zich veelvuldig herhaalt, maar het komt er steeds op neer dat de negentiende-eeuwse architectuur eigenlijk anarchistisch was en de twintigste-eeuwse fascistoïde is, autoritair, repressief en uit op intimidatie. De schrijver drukt de wens uit dat wij terug zullen gaan naar een architectuur die vrijheid schept en vrijheid laat’.

Misschien had u het door de pompeusheid (‘ik aarzel niet’) of het clichéwoord ‘fascistoïde’ al vermoed, maar dit vierde bendelid is niemand anders dan Simon Mari Pruys himself, destijds in het Algemeen Handelsblad. Helaas heb ik bij het thans vergeelde knipsel geen datum gevonden, maar ik schat dat stuk op een jaar of tien, twaalf geleden, toen anarchisme, repressie, fascistoïde en autoritair de woorden van de dag waren en de Bank in de Vijzelstraat volle teach-ins trok. Want zoals ik zei, het is een man die achter de mode aan loopt. Toen was de negentiende eeuw voor hem dus allemaal vrijheid, anarchisme en stimulering van de fantasie, nu is het broddelarij van roesjes, franjes en crinoline, bovendien niets dan conspicuous consumption en machtswellust. Die autoritaire persoonlijkheid waar hij toen, in het kader van de toenmalige opinion chique over schreef, zou hij die nu zelf geworden zijn? Of vond hij toen het ene niet en nu het andere niet en verveelt hij zich eigenlijk te pletter onder zijn goede smaak? Ik begrijp dat zo’n man de persoonlijke opvatting haat. Hij heeft er geen idee van wat dat is.

==

PS. Die Poort van Weesp gaat overigens afgebroken worden, net als de villa’s op de grond waarvan Van Gools schepping thans te huur staat. Zal Simon Mari zijn kabouterkasteel nu te hulp snellen? Wilt u iets doen? Ik heb het liever niet gesloopt.

Professor Mushfiq Mobarak (Yale University) over het opschalen van beleidsinterventies: “We need a continuous learning agenda”

On door wiltezinGeen categorieEen reactie plaatsen

Op 12 mei gaf professor Mushfiq Mobarak een online lezing aan ruim 75 deelnemers over onderzoek naar de effecten van beleidsinterventies wanneer deze op grote schaal worden uitgevoerd. Mobarak leidt het Yale Research Initiative on Innovation and Scale (Y-Rise)-programma, dat de opschaling van beleidsinterventies onderzoekt.

Seizoensarmoede

Tussen de half en een miljard mensen lijden onder seizoensarmoede; vaak vlak voor de oogstperiode komen ze voedsel tekort door hoge prijzen en lage inkomsten. In Bangladesh onderzocht Mobarak een mogelijke oplossing, namelijk subsidies om tijdelijk naar een grote stad te reizen om daar geld te verdienen en dat naar huis te sturen.

Een studie met 2000 deelnemers liet het succes van een tijdelijke migratie subsidie zien: bijna een kwart meer vertrok tijdelijk naar de stad, dagelijkse voedselconsumptie nam toe met 600 calorieën per persoon per dag (dat is vergelijkbaar met van twee maaltijden naar drie maaltijden per dag gaan) en drie jaar na de subsidie ging nog steeds 10%punt meer naar de stad dan de controlegroep.

Vijf uitdagingen rond opschalen

Deze oplossing lijkt makkelijk te schalen naar bijvoorbeeld Nepal, waar ook seizoenshonger speelt. Alleen daar migreren al veel mannen naar de stad (in India) en is het probleem dat het lastig is om geld terug te sturen naar huis en ook op het juiste moment. Daar lijkt de seizoenslening een betere oplossing: “We find that seasonal loans improve measures of lean season welfare and increase agricultural investment”.

Werkt het ook elders (externe validiteit) is een van de vijf uitdagingen rond opschalen. Politieke effecten, spillovers en institutionele capaciteit zijn enkele andere.

No magic formula

Mobarak waarschuwt wel: “I don’t have a magic formula. You can’t declare victory based on one high quality study. If you want to be responsible about scaling, you have to keep asking yourself questions. Continue checking if the program still works”. Hij pleit ook voor een agenda van continu leren.

Y-Rise focust op kansrijke interventies en test die op verschillende plekken om zo een collectie bewijs op te bouwen.

Kansen voor Nederland

Professor Mobarak ziet wel kansen voor Nederland. Er zijn veel grotere spelers in ontwikkelingssamenwerking maar dat zijn vaak grote bureaucratieën en niet de early adopters. Hier ligt een kans voor kleinere landen zoals Nederland om het voortouw te nemen en te laten zien hoe evidence based policy en continu leren kan werken.  Mushfiq Mobarak staat dan ook open voor verdere samenwerking en gesprekken.

Deze lezing was een gezamenlijk initiatief van de werkgroep kennisdeling van BIN NL én de Eenheid Strategische Advisering (ESA), het Bureau Internationale Samenwerking (BIS) en de Directie Internationaal Onderzoek en Beleidsevaluatie (IOB) van het ministerie van Buitenlandse Zaken.